Babası öldüğünde Sıtkı, üç yaşındaydı. Haliç doklarında işçiydi babası. Eve geç vakit gelirdi. Karısı, sırma saçlı Çerkez kızı, kocası eve gelince ayaklarını leğende yıkar, beyaz ispirtoyla ovardı. Rüstem Usta erken yatar, şafakla kalkardı.
Babasından hiç anısı yoktu Sıtkı’nın. Sonraları anasının yatak odasında, sehpada duran düğün fotoğrafındaki, uzun boylu, sert bakışlı, bıyıkları handiyse ağzına giren fotoğrafa baka baka edinmişti babasını.
Babası öldüğünde üç yaşında olan oğlan altısına varınca ilkokula yazıldı. Anası, Sıtkı okusun diye nelere katlanmadı? Hizmetçilik etti, çamaşıra gitti, yıllarca zenginlerin kirlilerini yıkadı.
Sıtkı, orta sondan lise sona kadar, hem okul takımında, hem İstanbul’un uzak bir semtinde, mahalle takımında oynadı. Bizans döneminde kiliseyken, imparatorlukta camiye çevrilmiş, tarihi Fatih yangınında içi dışı yanmış yıkıntının avlusunda Sıtkı sol açık oynardı.
Sahanın, ısırganotlarından arındırılmış düzlüğünde her şutta toz bulutu yükselir, yere doğru inerken, koşuşanların saçlarında, kirpiklerinde birikirdi...

---